kigali

Jestem w Rwandzie. Napiszę coś więcej jak tylko przestanę wytrzeszczać oczy ze zdziwienia i podziwu :-)

nowy dom

mój Brat od dziś w Istambule na rok/ jestem taka dumna/ powodzenia!//



i inne rewelacje

z okazji tego że od soboty znowu przechodzę na surówkę postanowiłam dziś pożegnać się z prawdziwym ucztowaniem- do wódki zawsze najlepsza jest słonina, dobry druh i lekkie serce//

w naszym domu wczasowym będzie dziś spał prezydent Kenii więc trwa wielkie zamieszanie, czerwone dywany, fajerwerki i inne rewelacje//

miasto

najdziwniejsze sny

prawie namacalne

prawie rzeczywiste

a po snach

cisza

nic mnie nie ciągnie

nikt nie woła

w łóżku jest bezpiecznie

w łóżku myśli są najlepsze

za szybą Moskwa

same złe wspomnienia

wczoraj ktoś bił psa

dlaczego ciągle zapominam jakie to męczące miasto?



lecę, zaraz wracam

pojadę

przyspieszę swoje myśli

napiję się wódki

wrócę

zapomnę 



California dreaming

Podobno nie tak łatwo dostać wizę amerykańską. Podobno nawet trudno. Podobno zadają tysiące absurdalnych pytań, jest niemiło i z miejsca jest się podejrzanym o międzynarodowy handel organami. Podobno łzy, dramaty i same problemy.

Jakoś mnie to nie martwiło, zawsze mówiłam sobie, że świat na Stanach Zjednoczonych się nie kończy, mimo że duże, piękne, bohaterskie i tak ikonowo opisane przez Kerouac'a. Jakoś byłam spokojna i w pełni akceptowałam możliwość, że uprzejmie mi odmówią, odeślą z kwitkiem i Kalifornia będzie musiała poczekać. Tak na prawdę poszłam tam tylko po to by spróbować, trochę tak jak się gra w totolotka, wymyślając w głowie inne plany na październikową podróż.

Procedura nie jest wcale tak bardzo upierdliwa. Po wypełnieniu formularza i opłacie wszystko idzie całkiem sprawnie. Bramka, jedna, druga, trzecia, okienko sprawdzające, okienko rejestrujące, numerek, czekanie, pan Konsul z telewizora umilający czas swoim przeuroczym 'przejrzystość', 'rzetelność', 'rzeczywistość'. Nie wiem jaki sadysta, tj. tłumacz polski, filolog oświecony dokonywał tego przekładu i tak naszpikował to przemówienie naszymi szeleszczącymi polonizmami, ale żal mi trochę było tej uśmiechniętej szczęki pogrążonej w uprzejmym grymasie nadnaturalnego wygięcia.

Były 4 okienka, zmieniające się cyferki, ja z numerkiem 55 i jakieś podekscytowne szepty kolejkowych towarzyszy.

Pan był młody, mówił po polsku i był bardzo miły. Wypytywał z kim, gdzie, po co, za co i dlaczego. Na jak długo i co planuje po powrocie. Wszystko szło dobrze dopóki nie przekartkował mojego paszportu. Może nawet byłby  pod wrażeniem moich stempelków, gdyby nie jeden z nich. Duża niebieska gwiazda i ogromny nieznoszący sprzeciwu napis: République Islamique de Mauritanie. Szybkie, prześwietlające spojrzenie, lampka nad głową i jeszcze więcej pytań. I bardzo dużo pisania. I pisania. Szybkiego pisania.  Prawdopodobnie, całkiem możliwe, a nawet z pewnością wiedzą już o mnie wszystkie Zjednoczone  służby. O mnie i o mojej tajemniczej, tygodniowej mauretańskiej przygodzie.

Musiałam jednak czymś Pana urzec, może lubi blondynki, może miał  po prostu dobry dzień, więc padło w końcu to magiczne: 'Pani wiza będzie ważna przez 10 lat''.

Wczoraj odebrałam paszport. Duże żółte pouczenie: ' Ta wiza nie gwarantuje wjazdu na terytorium Stanów Zjednoczonych'. Expiration date: 04JUN2023.

Kupuję bilet. I modlę się żeby ww. służby nie rewidowały mnie doszczętnie na lotnisku i nie doczepiały ogona na całą podróż. W myślach wypożyczam już stary wóz bez dachu i mknę przez kalifornijskie wybrzeże...

A jak... robAk

 

 

 

 

dostałam w końcu wyniki, że po ostatniej podóży do Afryki nie mam robaków ani innych świństw

mogę więc spokojnie zaszczepić się na kolejny wyjazd

żeby nie było

 że nie uczę się na własnych błędach//

 

 

uwielbiam oglądać ten film

jakoś mnie uspokaja i dodaje nadziei

 

 

 

 

 

ps- oczywiście nie muszę pisać że film nie jest mojego autorstwa, ale jakby ktoś miał wątpliwości to jaednak taką informację tu zamieszczam

 

 

idzie niebo ciemną nocą

ostatnie kilka tygodni noce coraz krótsze a mimo to gwizdy jakby niżej. każdego wieczoru wychodzę na balkon po dwa łyki zimnego powietrza i gapię się bez końca w tą wyższą rzeczywistość nieznaną. jakoś mi raźniej, ostatnio zbyt często sypiam sama, na niebie zawsze ktoś na mnie czeka, ktoś woła, ktoś czuwa.

są smutki, powstania, napięcia i nadzieje. kończy się jeden etap za drugim, kolejnego nie widać. kończy się chyba dzieciństwo i dlatego tak boli. przyszłość jest mglista, kapryśna i niezdecydowana.

w najdrobniejszych szczegółach planuję więc ucieczkę. na wschód od serca, najdalej od rozumu. przez Siedlce, Terespol, Brześć i Grodno, do Moskwy ucieknę, do Istambulu, na oślep przez Berlin, na zachód do Bretanii. Afryke odwiedzę, Amerykę przywitam.

ucieknę jakoś, przed dorosłością się schowam.
 

Dakar

Dakar// targ rybny

 

- a co by było gdybyśmy na 2 lata przeprowadzili się do Dakaru?

- zwariowałabym/////////////////////////////////////////////////////////////////////

kigali

 

nie wiem kim będę w październiku

ale już wiem jakie zdjęcia chcę robić

filozofia

Moskwa jak zwykle ekstremalna

ale jak to w życiu- raz lepiej, raz gorzej
uwielbiam upijać się najtańszą wódką
i najdroższym szampanem

sleeping with ghosts

czwartek, 31.01.2013

 

 

całymi dniami jeżdżę metrem i szukam duchów Lenina

marlin forever

wczoraj skończyło się na boskiej Marlin i wódce u Gruzinów na ostrożence. herbata 330 rubli, 50 wódki 110 rubli, więc wybór był prosty, tak jakby go w ogóle nie było. 25 niepublikowanych dotąd portretów Marlin, dwa piętra Charlie Chaplina, trzy przecudownej klasyki sowieckiej, a do tego baklażany i chaczapuri po adżarsku. małe zachwyty i szczęśliwy brzuch. beztroskie chwile kiedy na chwilę nie trzeba pytać się o sens tego wszystkiego. jeżeli takowy sens w ogóle istnieje.

a rano, tak wcześnie, o 3 godziny za wcześnie sklejone rzęsy płucze w chemicznym błękicie. wszystko mieni się i bulgocze. sztuczne niebo, sztuczne gwiazdy. a ja pływam utopiona w tej chwilowej wolności. bez czasu, bez miejsca, bez ludzi. bez sensu(?).

Moskwa będzie biało- czarna i w kwadracie.


http://www.mamm-mdf.ru/en/exhibitions/

 

być jak cień

wszystko wydaje się proste kiedy dzieli nas ta bezpieczna odległość. kiedy patrzę z góry, z boku, obiektywnie i w teorii. kiedy wydaje mi się że ten czas nie nadejdzie, tak nierealny, tak niemożliwy.

marzymy na odległość, kochamy na odległość, podróżujemy na odległość, na odległość budujemy nasze bezpieczne piękne Ja. będę, będziemy, będziecie... czas przyszły, najlepiej niedokonany. uwielbiamy wyobrażać sobie odległe krainy, miejsca, ludzi- najlepiej jak najbardziej egzotyczne, jak najbardziej dalekie. I też na tyle niedostępne, by nie czuć tego gorzkiego wyrzutu, że nam się nie uda. bo nawet nie spróbujemy.

przytulny koc naszych wyimaginowanych ambicji pozwala nie zadręczać się własną bezczynnością. wystarczy zaplanować, spędzić godziny na strategicznym rozłożeniu naszych utopijnych moralnych żołnierzyków ołowianych i już jesteśmy gotowi do bitwy.

bawimy się marzeniami, budujemy z klocków nierealne światy. dlaczego tak mało w nas odwagi, pracowitości i konsekwencji żeby iść, biegać, latać, fruwać- tak na prawdę, tak z krwi i kości i do utraty tchu?

szaro tu. bez światła i inspiracji. pierwszy smak rozczarowania i nie chcę wychodzić z domu. na odległość wszystko było takie łatwe. teraz kiedy trzeba wsiąść do ręki aparat, iść, szukać, wzrokiem łapać ulotność- coś się blokuje.

chciałabym robić zdjęcia oczami. mrugnięcie powiek jak najdoskonalsza migawka. chciałabym być jak cień, niewidzialna i bezkarna. niedościgniona dla siebie samej.




 

daleko od Ciebie

3 godziny różnicy czasu, czekanie na świt, na światło, na Nią.

śniadanie o 5 rano, okno szeroko otwarte, oczy też, mróz do serca nie wpada

Moskwa budzi się leniwie

 szara księżniczka przywitała mnie dziś cytrusami

 

 

zwinięta w kłębek ostatniego zmęczenia

muszę choć jeden dzień pobyć sama

bez zdjęć, pomysłów, ambicji zbyt dalekich

bez dźwięku migawki

bez myślenia o jutrze

i wszystkich kolejnych jutrach

 

20 basenów ramion bez formy

i 4 ściany wyklejone gęsto myślami

 

popatrzę dziś  na Ciebie z daleka

z tych bezpiecznych 9 pięter świętego spokoju

 

kochać swoją łazienkę

dla zainteresowanych-  żyję, wróciłam i nikt mnie nie kupił za stado wielbłądów. Afryka nie wygląda  tak jak pokazuje się to w tv, internecie i we wszystkich tych ciasnych światopoglądach. siedząc wygodnie w swoich europejskich ikeowych fotelach nikt nawet nie ma prawa wygłaszać jakichkolwiek opinii na ten temat. Afryka żyje sama dla siebie i nie lubi obcych białych ludzi ( ale lubi ich pieniądze). wszystkie moje wyobrażenia zmieniły się o jakieś 180 stopni, ale o tym później.

na razie jest wstępna selekcja zdjęć i leczenie biegunki. nie jadłam od 3 dni i oświadczam, że jedną z najpiękniejszych rzeczy  na świecie jest posiadanie  toalety w oświetlonej prądem i ogrzanej kaloryferem w czystej  łazience ( bez tysiąca much, karaluchów, mrówek olbrzymek i nadlatującej szarańczy).

jestem dużo bardziej europejska niż myślałam. tygodniowa biegunka na środku pustyni szybko weryfikuje wszelki brak pokory i wybujałe wyobrażenie o samym sobie.