każdego dnia inną wkładam sukienkę/ Islandia 2012

 zdjęcia doszczętnie zeskanowane/ negatywy, slajdy, crossy i inne eksperymenty/ wszystkie dzieci spisały się na medal i już wiem że warto było taszczyć 4 różne aparaty/ a Islandia piękna jak zawsze

żyrafy wchodzą do szafy

fajerwerki w mojej głowie

Polsko już Cię nie kocham

najpierw kochałam jak dziecko

bezkrytycznie i całkowicie naturalnie

później już tylko intuicyjnie

z braku świadomości i szerszego horyzontu

zaczynałam dostrzegać wady, pęknięcia, braki

ale przecież nie przestaje się kochać tylko dlatego, że nie wszystko jest idealne

paradoksalnie im więcej rozczarowań i zawodów

tym bardziej kochałam

jak dziecko które za nic nie przyzna się, że jest w domu bite

z czasem kochałam fanatycznie

na ślepo i namiętnie

zatrzaskując się na obiektywne  fakty i argumenty

przecież nie opuszcza się tonącego statku

przecież nie kąsa się ręki która karmi

przecież matki się nie wybiera

przecież jak się nie ma co się lubi, to się lubi co się ma

i takie tam inne 'przecież'

na długo zagościła  cicha zgoda

akceptacja

jest jak jest, raz lepiej raz gorzej

wszędzie dobrze gdzie nas nie ma 

brak wyobraźni i zdolności porównawczych

naiwna obrona sprawy w którą przestaje się wierzyć

ale łatwiej trwać w fikcji niż pogodzić się z prawdą

jak najmniej informacji

żeby jak najmniej bolało

później świat się nagle otworzył

otworzyły się moje oczy

uszy

rozum

i sumienie

zobaczyłam Zachód

poczułam Wschód

posłuchałam innych języków

nagła euforia że świat jest taki piękny

może dawać tyle szans i rozkwitów

że ludzie nie wszędzie są tak sfrustrowani

podejmują ryzyko szczęścia 

wolni od kompleksów i pokoleniowej martyrologii

szablonowego wychowania

upupiania

skrzydeł podcinania

ale Ty się we mnie broniłaś

pierwszy raz nie ja Ciebie broniłam

tylko Ty - samą siebie

podświadome argumety

bo historia taka ciężka

bo wojny, zabory i narzucona 'ludowość'

bo trzeba czasu

bo nie od razu Rzym zbudowano

byłam więc cicho

nie krytykowałam

nie oceniałam

wycofałam się

obserwowałam

i tak było ostatnio bardzo długo

po cichu

bo kogo to w sumie obchodzi że mnie boli

ale dzisiaj coś się we mnie przelało

coś pękło

coś się skończyło

mogłam tolerować

 marazm

szarość

i nijakość
walenie głową w mur

mogłam rozumieć

brak energii

i radości życia

mogłam udawać że nie słyszę 

głupoty

i fałszu

mogłam wybaczać 

lenistwo

chciwość

kłamstwa

ale nie mogę znieść braku szacunku

nie mam już Polsko siły

żeby Cię wiecznie bronić

nawet jak na to nie zasługujesz

żeby Ci wybaczać

mimo że sama często nie masz dla mnie  nawet litości

żeby Cię wspierać

nawet gdy sama już nas skreśliłaś

żeby Cię kochać

nawet gdy serce mi pęka

diagnoza

odrzucenie świadomości skutków

poczucie niesprawiedliwości

bunt

powolne godzenie się na życie ze śmiertelną chorobą

walka o każde dziś i jutro

śmierć

dziś we mnie Polsko umarłaś

i nawet jeśli jest to 'tylko' śmierć kliniczna

jeśli tli się gdzieś w gwiazdach zapisany

cud ozdrowienia

zmartwychwstania

nie mam siły dłużej się łudzić

i naiwnie na Ciebie czekać

żegnaj Polsko!

Moskwa nie powiedziała jeszcze ostatniego słowa (2)

 

lubię wracać do tych zdjęć. tak na prawdę chyba wtedy wszystko się dla mnie zaczęło. z  dnia na dzień zrozumiałam, że właśnie to chcę w życiu robić. tak zaczęła się moja fotografia.