İstanbul Boğazı

Bosfor/ asia side

dama

mama: mogłabyś raz jechać jak dama,

nie tachać plecaka, zabrać walizkę i założyć szpilki!!!

zrobiłam mamie przyjemność i zabrałam walizkę...

ale w Warszawie przepakowałam się w Twój plecak-

przecież coś muszę zabrać na nasze taszczenie się po Kapadocji!

ale słowa mamy jakoś kołatały się w myślach

więc od rana była sukienka 

i to różowa i z falbankami i dekoltem niemałym

szpilek nie było, ale za to białe martensy z kwiatkami

pasowały jak ulał

i znowu poczułam się jakbym miała 15 lat 

;-)

a do tego nadałam bagaż ( plecak właśnie)

i 'jak dama'- z jedną torebeczką i aparatem

na spokojnie i z pełną gracją przemknęłam przez lotnisko

tureckie linie lotnicze nie mają sobie równych

i w pełni zasługują na miano najlepszych linii europejskich

jest porządek wejścia, nie ma korków i gigantycznych kolejek

super samoloty, dobra obsługa a na dodatek świetnie karmią 

( jak na warunki samolotowe) i ku mojej pełnej radości

od razu dostałam swoje ulubione meze z baklażanów i pomidorów!

następnie 'jak dama' obdarzyłam szczodrze uśmiechem celników,

wzięłam wózek ( żeby nie tachać;-), grzecznie poczekałam na nieszczęsny plecak, 

a później już czekał pan z karteczką, zabrał mój wózek i jak po sznurku znalazłam się w 

mega wypasionej nieoznakowanej taksówce

( od dziecka marzyłam żeby kiedyś ktoś na mnie czekał z karteczką na lotnisku 

i dzisiaj się spełniło;-)

teraz mogłam już w pełni poczuć się

'jak dama'

zachodziło słońce

a ja robiłam zdjęcia

czasem warto odwrócić się w tył

a nie tylko pędem biec do przodu

czas płynął, zwiększała się ilość pasów ruchu

pan kierowca mknął jak szalony

slalom gigant z domieszką akrobatyki

iście turecki styl

a ja tylko cicho syczałam na tylnim siedzeniu

robią zakłady z samą sobą czy tym razem o coś zawadzi czy nie...

a po drodze

aż w końcu staliśmy

już tylko w pięciopasmowym korku 

zbliżając się do mostu

Bosfor czekał

i Ty też

mała dama dojechała szczęśliwie

przyjemności

skupiona na powiększaniu analogowej rodziny

już dawno nie robiłam cyfrowych pstryczków

i już zapomniałam ile w tym można odnaleźć przyjemności

nawet z samego prostego faktu, że masz zdjęcia od razu,

od razu możesz je zobaczyć i się nimi nacieszyć

analogowe oczekiwanie ma swój niepowtarzalny urok

tajemnicy

ale dzisiaj akurat miałam super frajdę z tej

beztroskiej pstrykaniny

no i dzięki temu mogę być na bieżąco

i już teraz zostawić jakiś ślad na tym blogu

:-)

ps- nie jest 16, jest północ i śpisz obok mnie

ps2- nie mam do tej pory pojęcia dlaczego mój blog wybrał dla mnie czas pacyficzny
( i dlatego nie mogę ustawić normalnej godziny;-)

oblicza Łodzi

zdjęcia na konkurs na który nie zdążyłam

:-(

aż smutno od samego patrzenia

przejeżdżałam tam w środę i już tej pierwszej kamienicy nie ma...

nic nie działa

nic nie działa

nie działa samodyscyplina

nie działa nauka

nie działa wczesne z łóżka wstawanie

nie działa za czasem nadążenie 

załatwianie rachunków, napraw, biletów i reklamacji

doganianie jednych terminów 

i organizacja następnych

pakowanie się i dobre planowanie

i nawet skaner przestał wczoraj działać!

ps- nienawidzę mieć zaległości

a już widzę że zdjęć i myśli mam tyle że chyba nigdy nie wystarczy mi czasu na uzupełnienie tego bloga!

dzisiaj jestem zła

i najgorsze że zła sama na siebie

rozstania i powroty

czas wracać

7 rolek naświetlonych filmów

które wywołam dopiero za tydzień

pożegnaliśmy się na śniadaniu

bez dużych słów i patetycznych gestów

i tak lepiej

moje oczy nie mogą być przecież stale mokre

wybór padł na Kapadocję za 2 tygodnie

i na Rwandę w październiku

a pomiędzy tym czeka mnie jeszcze mnóstwo pracy

wracam więc po cichu

po cichutku

i pierwszy raz tak na prawdę smutek rozstania
przegrał z radością powrotu

do domu 

do własnych 4 ścian

i codziennego bezpieczeństwa

do polskiej wiosny wracam!

moskiewskie wieczory

wieczór spokojny, spacer Nowym Arbatem, mięsno- kapuściane racuchy i piwo w naszym dyskretnym Żiguli, na deser postne ciasto z orzechami i cygara, nocne pejzaże rzeki, powrót Starym Arbatem...

na dobranoc planowanie kolejnej podróży, już za 2 tygodnie, dylematy, wybory, Kapadocja czy wybrzeże egejskie, pociągiem, samolotem, a może wypożyczyć samochód, ciepło i leniuchowanie, czy chłodne krajobrazy czystej natury?

jedzenie sprawą kulturową

zdjęcia- Moskwa marzec 2011

to że w rosyjskich hotelach na śniadanie podaje się kawior i śledzie wiedziałam już dawno, po kulminacyjnym śniadaniu w Murmańsku, gdzie naliczyłam 15 różnych rodzajów ryb, uznałam to za normalne, ale w miejscu gdzie obecnie mieszkam intrygował mnie cały zestaw dziwnostek do robienia sushi i sushi-podobnych. wielki gar ryżu, zielony papier z alg, marnowany różowy imbir, żółty czosnek, turkusowe fluorescencyjne glony, gdzie widać cały układ komórkowy, łącznie z jądrem i chromatyną i wiele innych- czasami próbowałam raczej dla zabawy, ale nigdy nie pojęłam kto na prawdę  je takie rzeczy na śniadanie! aż do dzisiaj kiedy pierwszy raz śniadanie jadłam o 'biznesowej porze', mistrzostwo świata- o 5 polskiego czasu, wszyscy panowie już w garniturach, błyszczą się zegarki, szeleszczą poranne gazety, pachnie kawa i trzeba pilnować swojego talerza- tak szybko znikają w zwinnych rękach ugrzecznionych kelnerów... pochłaniając słono- słodką owsiankę, mając w perspektywie chrupiący bekon , smażonego baklażana z cukinią i croissanta z czekoladą, nagle zauważyłam sporą kolejkę w okolicach sushi-podobnych... dziarska grupa wschodnich mikro biznesmenów w mikro garniturkach, na nic innego nie zwracając uwagi, nakładała spore porcje ryżu, kolorowych dodatków, ewentualnie urozmaicając to wędzonym łososiem lub zupą miso... i my nadal jesteśmy na śniadaniu! a później to już tylko poszły w ruch pałeczki i uprzejme uśmiechy po prawej i lewej stronie od stolika nieco zdezorientowanej słowiańskiej Kasi z bekonem między zębami...

a na potwierdzenie mojej teorii, że to co nam smakuje jest tylko  wynikiem kulturowego wychowania i obycia na koniec mojego śniadania, już wychodząc, amerykański pan biznesmen, z krystalicznie białym uśmiechem od ucha do ucha, ćwiczył właśnie szerokość swojej szczęki mało elegancko wpychając sobie do buzi typowo amerykancką kanapkę Scooby Doo- wysoką na 15 cm ze wszystkimi dodatkami jakie chyba tylko znalazł... smacznego!

ps- tak tak hotel jest koreański, 'urządzenie do siku' i nie tylko jest połączeniem 'normalnej' toalety i bidetu- wszystko zaraz cie myje i suszy- i najlepsze- jest osobny guziczek do mycia i suszenia panów i osobny do mycia i suszenia pań! ;-) a na dodatek w lodówce znalazłam gazowaną sake w pięknej, różowej designerskiej butelce ... ach..!

ps2- mój kulturowy obiad był natomiast dość skromny- rosyjska tłusta śmietana,  gruziński lawasz, mors, sałatka z kapusty, kopru i ogórków- skromny ale przypominający smaki wszystkich moich ukochanych wschodnich chwil.

moskiewskie planetarium, chaczapuri, bajki na dobranoc i inne pyszności

przez to że blog ten powstał stosunkowo niedawno i ominął mój 'rosyjski rok' nigdy nie miałam jeszcze okazji tego napisać- ale napisać chcę i muszę- że najlepsze wystawy fotograficzne widziałam nie w Paryżu, nie we  Wiedniu ale właśnie w Moskwie:-)

zawsze świetnie zorganizwowane, zawsze pełne ludzi, zawsze drogie, ale zawsze też zaskakujące...

dzisiaj  zaczęliśmy od naszej ulubionej małej galeryjki przy bulwarze Gogola, gdzie pachnie jeszcze zsrr, boazeria odchodzi ze ścian, pani bileterka jest wyjątkowo wredna i ma na oko jakieś 85 lat i jest tam super sklep ze starym radzieckim analogowym sprzętem...  wystawa pt. los kobiety ( zapomniałam nazwiska autorki!) podzielona na bloki : dzieciństwo, dojrzewanie, macierzyństwo, erotyka, religia i starość czasami aż zatrzymywała na chwilę oddech, tak idealnie patrzyło na Kobietę Oko Autorki ( świetna technika ujęć 2 planowych tworzyła czasem niesamowite historie ). Jednogłośnie wygrało poporodowe zdjęcie noworodka na tle rozłożonych jeszcze nóg matki..  Później wspaniała  galeria Braci Lumière z jak zwykle genialnymi zdjęciami Moskwy- tym razem z lat 30. ( dagerotyp, srebrna płyta, słynne zdjęcie dziewczęcia z gąską) + przecudowny sklep z albumami na które nigdy mnie nie będzie stać... później przepyszny gruziński obiad, zupa charczo, chinkali, chaczapuri,  nasze ukochane nigviziani badrigian i charakterne winko... w sam raz by nabrać sił na dalszy spacer Ostrożenką ( właśnie się dowiedziałam, że plasuje się na 10 miejscu najdroższych ulic świata -link ???) aż do nowej dla nas galerii z wystawą zdjęć kronik policyjnych z Los Angeles  z lat 30... ciekawie, dużo miejsca, dużo światła, nowocześnie, pełno młodych ludzi... a na deser  i punkt kulminacyjny naszego dnia zarezerwowaliśmy czas na planetarium... (!!!) link- głos Rosji. było PRZECUDOWNIE! świetny program, nowoczesna technika, gęsia skórka z wrażenia, miliony spadających gwiazd, historia wielkiego wybuchu i budowy kosmosu, konstelacje zbyt wspaniałe żebym je mogła objąć wyobraźnią, w głowie się kręciło, nadal się kręci od tych gonitw niebieskich, a może też od tych wszystkich cudowności tego Dnia.. :-) dobrze, że cały czas trzymałeś mnie za rękę, to nie odleciałam tak do końca, jak balonik z helem, w niekończące się  marzenia ze spadających gwiazd... 

wiruje w głowie...

wiruje w sercu...

ps- a na to wszystko przed snem czytanie baśni i  rozmowy o Rwandzie w październiku...


ps2- dopiero teraz widzę jak blog zjada jakość moich zdjęć :-/

foto- koszmar

koszmarów w mojej głowie nie brakuje- tym bardziej nocnych...

ten był jednak szczególny- był to koszmar fotograficzny...

zamiast Moskwy w perspektywie miałam Istambul, a przy sobie niekończące się paczki, pakunki, plecaki, torby, torebki, walizki...brakowało rąk, brakowało tchu, brakowało sił na kolejny krok... a tu lotnisko- ogromne, nieznane, obcojęzyczne... nie mając żadnego poczucia czasu, oczywiście zaginęłam w akcji...

biegając z terminalu na terminal, pokonując niezliczone senne kilometry lotnikowych posadzek nagle dosięgnął mnie nieziemski zachód słońca... jak z waty cukrowej i złotych anielskich włosów... i już chcę wyciągać aparat, już w głowie widzę ujęcie, już się cieszę, że zamknę w swoim Oku wyjątkowość tej chwili... już rzucam wszystkie paczki, rozpinam walizki, szukam, bałaganie, nurkuję w tych wszystkich zbędnych rzeczach i... nieprzytomnie uzmysławiam sobie, że aparatu niet, że aparat zapomniany, że zdjęć nie będzie, że chwila ucieknie na zawsze...

koszmar się skończył, ale zostało poczucie przeciążenia. obudziłam się zmęczona podróżą która się przecież jeszcze nie zaczęła... gdzieś już chyba się odzwyczaiłam od tego ciągłego taszczenia się, przemieszczania, w środę Łódź, w czwartek Moskwa, na niedzielę Warszawa...odzwyczaiłam się, albo może właściwie nigdy nie zdążyłam się przyzwyczaić... bo przecież w takim życiu nie ma miejsca na przyzwyczajenia, ciągle coś nowego, wszystko wiecznie się zmienia, ciągły ruch cząsteczek i oddechów...

a może w tym śnie odbija się też moje ostatnie niezorganizowanie i ten strach, że ciągnąc codzienne sprawy gubię po drodzę chwile piękne i niepowtarzalne? że wszystko co robię przez te ostatni dni i miesiące jest tylko marnowaniem mojego czasy, życia i młodości?

tak czy siak Moskwa przywitała mnie dzisiaj raczej chłodno... nawet z samolotu nie migała do mnie tak zalotnie jak zwykle... światła przytłumione, ciężka mgła, gęsta chlapa na choidnikach... trudno jest cofnąć się z wiosny do zimy... a mimo to fajnie było znowu poczuć specyficzny zapach wiatru w metrze... i znowu to wszystko móc zobaczyć...

pkp pabianice

odkąd zamknęli mi dworzec fabryczny 

przeważnie właśnie to miejsce jest początkiem 

większości moich podróży

jutro też- z plecakiem, paszportem i coraz szerszym uśmiechem-

zostawię to moje smutne miasto 

i ruszę w Drogę do Ciebie

i do Moskwy mojej Pięknej!

ps- podjęłam tą strategiczną decyzję i zabieram tylko
analogowe dzieci.. Pani C jest obrażona i została w domu